«Εγώ λέω ότι είμαι σοφερίνα»: Όσα ζει καθημερινά στους δρόμους μια οδηγός ταξί


Έχοντας διανύσει πάνω από 1,5 εκατομμύριο χιλιόμετρα, η Χριστίνα Μέσσαρη επιλέγει να μην οδηγεί επιθετικά.https://www.lifo.gr/articles/ego-leo-oti-eimai-soferina-osa-zei-kathimerina-stoys-dromoys-mia-odigos-taxi?utm_medium=Social&utm_source=Facebook&fbclid=IwAR2W6_UtVpeKgBAOD9XnI8ZP8LaQtSOrM2H9Q30W9qfROUhjilqJ_TivnYg#Echobox=1678775859

Αν και οι εποχές έχουν αλλάξει, κάποια στερεότυπα επιμένουν. Έχω βρεθεί σε αρκετά ταξί όπου οι άνδρες οδηγοί μιλούν υποτιμητικά για τις γυναίκες οδηγούς που συναντούν. Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, έχει σημειωθεί «πρόοδος», οι αναφορές δείχνουν να μειώνονται ή να περιορίζονται σε επιτιμητικό κούνημα του κεφαλιού.
Στους δρόμους βλέπεις διαρκώς τη σύγκρουση μεταξύ της επιθετικής-«αρρενωπής» και της αμυντικής-«θηλυκής» οδήγησης. Και για να μη μας αδικούμε, αυτό δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Πρόσφατα μια διαφήμιση στη Γαλλία αντιμετώπισε την τοξική αρρενωπότητα ως έναν παράγοντα της επικίνδυνης οδήγησης αντίστοιχο με το αλκοόλ. Τα στοιχεία είναι συντριπτικά, με χαρακτηριστικότερο αυτών το γεγονός ότι το 88% των νέων μεταξύ 18-24 που σκοτώθηκαν στον δρόμο είναι άνδρες.



Μιλήσαμε με τη Χριστίνα Μεσσάρη, οδηγό ταξί, για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει μια γυναίκα στον δρόμο. Αρχικά τη ρώτησα πώς προτιμά να την αποκαλούν αλλά και κατά πόσον ο όρος «ταξιτζού» είναι υποτιμητικός. «Προσωπικά εγώ λέω ότι είμαι σοφερίνα», απαντάει γελώντας. «Κανονικά ο όρος είναι “οδηγός ταξί”. Ο όρος “ταξιτζού” δεν είναι υποτιμητικός, απλά είναι πιο λαϊκός. Ο κόσμος βέβαια έτσι μας αποκαλεί: “ταξιτζής”».
«Είναι μύθος ότι οι γυναίκες δεν ξέρουν να παρκάρουν. Όταν οδηγείς και κάνεις 300 χιλιόμετρα την ημέρα, μαθαίνεις και να παρκάρεις και να καταλαβαίνεις αν χωράς να περάσεις από έναν δρόμο. Είναι πλέον θέμα εμπειρίας».
Η κυρία Μεσσάρη είναι 48 ετών και δουλεύει στο ταξί τα τελευταία 13 χρόνια. «Οδηγούσα από τα 18 μου. Μου άρεσε η οδήγηση και έκανα πολλά χιλιόμετρα γιατί είχα μαγαζί στην Κηφισιά. Έμενα Παλαιό Φάληρο, οπότε κάθε μέρα έκανα αρκετά χιλιόμετρα. Η αλήθεια είναι ότι όταν έκλεισα το μαγαζί που είχα, το 2009, λόγω της κρίσης, και ανέβηκα το 2010 στο ταξί, βασικός λόγος ήταν ότι μου άρεσε η οδήγηση. Ήμουν και κοινωνική και λέω στον άνδρα μου “θα το δοκιμάσω”».
Κοινοποίηση

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *